Rzecz afrykańska. Czyli skąd to wszystko przypłynęło

źródło: AFP

Targ Sandaga w centrum Dakaru Miejsce zaopatrzenia dla właścicieli małych lokalnych sklepików zwanych boutique

źródło: Rzeczpospolita

autor zdjęcia: Jerzy Haszczyński.

źródło: Rzeczpospolita

Boutique Senegalski sklep z mydłem i powidłem

autor zdjęcia: Jerzy Haszczyński

źródło: Rzeczpospolita

Car rapide Popularny środek komunikacji

autor zdjęcia: Jerzy Haszczyński

źródło: Rzeczpospolita

Zakład fryzjerski w prowincjonalnym miasteczku

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

W Afryce Zachodniej nie produkuje się prawie niczego. 
A handluje prawie wszystkim. Z całego świata.

Mor Talla Kane, dyrektor senegalskiej Konfederacji Pracodawców, jest wysoki, szczupły, świetnie na nim leży długa szata zwana sabadorem. Materiał w kolorze brązu ze srebrną nutą pochodzi z Bangladeszu, a guziki są europejskie.

– Tylko mój krawiec jest senegalski – mówi. Mokasyny dyrektora Kane są tureckie, a zegarek włoski. Samochody najbardziej ceni niemieckie, ale ma też japoński i francuski.

I tak tu jest. Prawie wszystko przypłynęło do Senegalu z daleka i prawie wszystko przez port w Dakarze, który obsługuje też sąsiednie kraje, zwłaszcza pozbawione dostępu do morza Mali.

45 dni przez morza i oceany

Senegal ma dostęp do Oceanu Atlantyckiego, a ryby to jeden z niewielu towarów, których nie trzeba sprowadzać. I jeden z głównych artykułów eksportowych.

Żeby tuńczyk złapany u wybrzeży Senegalu trafił do puszki, a owoce morza zostały zamrożone, potrzebne są maszyny. I te płyną z Chin, które stały się głównym graczem w miejscowym przetwórstwie rybnym dzięki darom przekazanym narodowi senegalskiemu.

Gdy w 2005 roku Senegal zerwał nagle stosunki dyplomatyczne z Tajwanem, Chińska Republika Ludowa zapowiedziała wybudowanie Teatru Wielkiego i Muzeum Czarnej Cywilizacji. Z wdzięczności władze senegalskie dopuściły Chińczyków do intratnych gałęzi gospodarki – rybołówstwa i...